Rok szczura. Wędrowniczka – Olga Gromyko

Rok szczura. Wędrowniczka to drugi tom trylogii opowiadającej o losach wiejskiej dziewczyny Ryski, która  wyruszyła w świat. Z niecierpliwością po zakończeniu Rok szczura. Widząca sięgnęłam po tę część, aby dowiedzieć się, co dalej.

Ryska, Żar i Alk są w podróży. Stanowią niezwykłą trójkę podróżnych: naiwna dziewczyna mieszanej krwi z umiejętnościami Widzącej, sprytny złodziejaszek i niedoszły Wędrowiec w postaci szczura. Co ich łączy? Jeśli to przyjaźń to bardzo specyficzna, bo ciągle sobie dogryzają. Cel? Dług? Nie będę tego zdradzać.

Cokolwiek ich łączy obserwowanie przez czytelnika ich wzajemnych relacji może sprawić bardzo dużo przyjemności. Nieraz również rozśmieszyć niemal do łez. Olga Gromyko stworzyła trzy różne postaci, ale połączyła zrządzeniem losu i doskonale poprowadziła fabułę, aby czytelnika nie znudzić. 

Mnie osobiście chyba najbardziej przypadł do gustu Żar. Wstydliwa i naiwna Ryska często wzbudzała we mnie współczucie i niedowierzanie: czy można być tak nieświadomym? Dziewczyna w końcu z zapadłej wieski wyszła w świat i po raz pierwszy trafia do miasta. Alk natomiast z przyjemnością bawi się jej niewiedzą i muszę przyznać, że najtrudniej mi rozgryźć właśnie jego. Myślę, że to było celowe założenie autorki.

Rok szczura. Wędrowniczka w dalszym ciągu nie rozwiała moich pytań dotyczących Wędrowców. Kim są? Jak się szkolą? Jak żyją? Jakie mają zasady? Są cały czas obecni w wydarzeniach w sposób pośredni lub bezpośredni, ale nadal niewiele wiemy. Autorka odkrywa jedynie skrawki ich tajemnic, przez co stają się jeszcze bardziej intrygujący.

Styl Olgi Gromyko, jej poczucie humoru nieco mi przypomina Andrzeja Sapkowskiego, chociaż jest to bardziej widoczne w Wiernych wrogach niż tutaj. Jest to mimo wszystko niepowtarzalny styl, który wciąga w świat przez nią stworzony, tak, że trudno oderwać się od jej książek.

Wpis bierze udział w wyzwaniu: Czytamy fantastykę IV.