Książka dzieciństwa - opowiada Maciej Siembieda

Każdy z nas wraca do książek z dzieciństwa. Od stycznia 2019 na blogu Rudym spojrzeniem pisarze opowiadają, jakie książki czytali w dzieciństwie. Jesteście ciekawi, jakie lektury inspirowały osoby, które teraz same piszą dla innych. Dzisiaj kilka słów dla Was napisał Maciej Siembieda - autor świetnego kryminału sensacyjnego Gambit, Miejsce i imię oraz 444. Doświadczony reportażysta, który swój warsztat wykorzstuje w pisaniu książek.

O ile dobrze pamiętam byłem dzieckiem o dość dziwnych zakresach wyobraźni. Kiedy kwalifikowano mnie do szkoły podstawowej, otrzymałem zadanie narysowania „pani w deszczu”. Trudne. Na rysunku trzeba było dać do zrozumienia, że pani to pani oraz podkreślić fakt, że pada. Czyli wykazać się wiedzą anatomiczną, o której w wieku 6 lat miałem pojęcie umiarkowane a bodaj nawet żadne, oraz znajomością tajników meteorologii. Pamiętam, że narysowałem jedynie kij od parasola, co komisja uznała za przejaw wyobraźni wymagającej starań pedagogicznych. Ważne, że wyobraźnię miałem.

Źródło: strona wydawnictwa Czytelnik.

Najmocniej odcisnęły się w niej dwa spotkania z baśniami Jana Brzechwy. Pierwsze, gdy byłem jeszcze beztroskim analfabetą i czytała mi je matka. Drugie, gdy czytałem sam. Książkę „Od baśni do baśni” trzymałem na taborecie zastępującym nocnym stolik i wertowałem tak często, że wyglądem i strukturą przypominała lasagne.

Był w tej książce mój pierwszy horror. „Baśń o stalowym jeżu”. Fantastyczna, pełna mroku, klimatów techno i metalurgii, która potem brzęczała w moich snach. Bałem się tej baśni, a jednocześnie mnie fascynowała. Została na zawsze, w jakimś zakamarku ciemnym i tajemniczym jak sklep Magika Mechanika, w którym historia się zaczyna. „Jasność” Kinga (czyli filmowe „Lśnienie”), wampiry, frankesteiny i egzorcyści w przyszłym życiu nie miały szans zrobić na mnie wrażenia. Dożywotnie prawa autorskie do mojej gęsiej skórki produkowanej przez wyobraźnię ma stalowy jeż. 

Maciej Siembieda