Intuicja kazała mi uciekać, przeskoczyć przez płot, wpaść do kościoła i zostać tam... (Dracul - Dacre Stoker, J.D. Barker)

W kanonie literatury są książki, do których się nawiązuje, przetwarza, przerabia, parafrazuje i robi wszystko, aby napisać na nowo i ja najbardziej oryginalnie. Z jednej strony nie da się od nich uciec, ponieważ tworzą podwaliny pewnych gatunków, z drugiej z czasem są na tyle przetworzone, że trudno wymyślić coś innowacyjnego. Temat wampirów jest mocno eksploatowany, jednak Dacre Stoker, potomek Brama Stokera, wraz z J.D. Barkerem (Czwarta małpa) podjęli wyzwania. Jak wyszło?



Fabuła

Wiek XIX. Bram Stoker jest kilkuletnim, chorowitym dzieckiem, które praktycznie nie wychodzi poza swój pokój. A jego jedyną atrakcja są opowieści i ploteczki przynoszone przez starszą siostrę oraz obecność opiekunki i pomocy domowej Ellen. Kobieta poprzez swoją owianą tajemnicę przeszłość, nietypowe zachowanie oraz więź z chłopcem staje się obiektem fascynacji dzieci, co doprowadzi do jej zniknięcia.

Nawiązanie do Draculi

Pierwszym rzucającym się w oczy nawiązaniem jest bohater powieści – Bram Stoker – autor legendarnej powieści Dracula. To jego Dacre Stoker oraz J.D Barker uczynili oś całej fabuły i to jego dzieje mają „wytłumaczyć” powstanie książki o wampirze z Transylwanii. Autorzy wykorzystują fakty z życia Brama Stokera, aby umiejętnie wpleść je w powieść i rozbudować na potrzeby historii. O jakie dokładnie historyczne elementy chodzi, czytelnik dowiaduje się dopiero po lekturze w posłowie od autorów. Polecam zatem doczytać do końca.

Forma, w jakiej stworzono Dracula jest kolejnym nawiązaniem, które bardzo przypadło mi do gustu. Wydarzenia poznajemy z Dziennika Brama Stokera oraz listów bohaterów. Początkowo z dwóch różnych czasów – aktualnego i tego z dzieciństwa, dwie nitki, które w pewnym monecie się stykają i razem idą dalej. Bardzo podobał mi się ten zabieg. 

Wampiry

Wprawdzie to Bram Stoker jest osią wydarzeń, to jednak Ellen wydaje się być kluczową postacią od której wszystko się zaczyna i na której wszystko powinno się skończyć. Dzięki niej stopniowo czytelnik może odkrywać tajemnice wampirów, ich powstawania, hierarchii, a także dotknąć sekretów samego Draculi i poznać go od trochę innej strony. Niby wszystko oczywiste, a jednak interesująco podane. Czytanie Dracula była przyjemnością – lekką, nie nafaszerowana archaicznymi formami, nie stylizowaną na siłę. 

Owszem temat wampirów został przewałkowany wydawałoby się z każdej strony, a jednak można było napisać coś ciekawego. Może nie odkrywczego, ale jednak ciekawego. Chociaż jest jeden element zaskakujący w tym wszystkim – Ellen. Sama jej postać, kreacja, buntownicza natura i poświęcenie. Brzmi mało oryginalnie, a jednak w pewnym sensie staje się tym elementem zaskoczenia. Przynajmniej dla mnie. Nie chcę zdradzać dlaczego dokładnie i w jakim aspekcie, ale jeśli czytaliście Draculę Brama Stokera to być może będziecie mieli podobne odczucia.

W skrócie

Dracul Dacre Stokera i J.D. Barkera to powieść, która nawiązuje na wielu płaszczyznach do Draculi Brama Stokera. Autorzy umiejętnie połączyli te dwie książki kilka nitkami mniej lub bardziej subtelnymi, a jednak nie drażniącymi, jak to zwykle bywa w takich przypadkach. Napisana w podobnym klimacie, a jednak skierowana do współczesnego czytelnika, co ułatwia czytanie pomimo innej epoki, w której toczy się akcja. Dla fanów Draculi Brama Stokera interesująca lektura, dla fanów wampirów polecam jednak zacząć od starszej powieści. Jeśli przeczytaliście klasyk, to zachęcam to sięgnięcia po Dracula. 


Komentarze

Popularne posty

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Obserwuj mnie na Instagramie