Dzieci Arbatu t.2 Anatolij Rybakow

To druga część Dzieci Arbatu, czyli opowieść o losach młodych ludzi w Związku Radzieckim w latach 1933-1934. O zesłaniu Saszy Pankratowa, o życiu jego przyjaciół i matki, o karierze Jury Szaroka i perypetiach młodziutkiej Warii. 

W drugim tomie Anatolij Rybakow skupia się na opisie warunków zesłania Saszy, na ludziach, których spotyka na swojej drodze oraz na przemyśleniach i wątpliwościach, które ogarniają komsomolca. Na ludzkich odruchach w trudnym życiu i nieuzasadnionej nienawiści. Pisze o kompleksach ludzi na niższych szczeblach władzy.

Wreszcie, autor próbuje przedstawić obraz tego największego, Ojca Narodu – Stalina. W tej części poświęca bardzo wiele stron na podglądaniu Gruzina podczas układania wielkich planów, ustawianiu odpowiednich „pionków” na swojej mapie politycznej rozgrywki. Ukazuje, jak dochodziło do poświecenia tysięcy ludzi w imię udowodnienia innym swoich racji. Odsłania szaleństwo, nieustającą podejrzliwość i brak zaufania do wszystkich. Przedstawia drogę fałszowania faktów historycznych, pisania na nowo historii Rosji. 

Przerażające jest to, jak wiele zależało od tego despotycznego człowieka. Jak bardzo był nieprzewidywalny, jak jego humor wpływał na życie i śmierć zwykłych ludzi. Z drugiej strony może tłumaczyć niesamowitą fascynację ogromnej rzeczy Rosjan rządami  Putina, jako efekt uzależnienie po tak wielu latach zniewolenia psychicznego i indoktrynacji. 

Lektura jest wciągająca, zmuszająca do zastanowienia się nad wieloma kwestiami, nie tylko dotyczącymi przeszłości, ale również życia współczesnego u naszego wschodniego sąsiada. Jestem pewna, że nie zakończę na tej książce mojej przygody z Anatolim Rybakowem.

Wpis bierze udział w wyzwaniach: Rosyjsko mi!, Historia z trupem, Czytam opasłe tomiska str. 288 i Mitologia w literaturze.