Czarna trasa – Antonio Manzini

Czytam przeważnie kryminały skandynawskie. Pasuje mi klimat, sposób prowadzenia dochodzenia i społeczne tło (Hennig Mankell czy HakanNesser). Polskie zaczęłam czytać niedawno i trafiam raz na lepsze raz na gorsze. Teraz w moje ręce wpadł włoski: Czarna trasa Antonio Manziniego. I jak?

Późny wieczór. Wicekwestor Rocco Schiavone dostaje wezwanie na stok nad Champoluc. Znalezione zostają zwłoki mężczyzny, dodatkowo rozszarpane przez zjeżdżający ratrak (wygładzający zbocze). Społeczność małego miasteczka jest w szoku. Kto zabił? Dlaczego?

Mogłabym napisać, że to typowy początek do zawiązania się akcji. Jednak jest tu jeden nietypowy element: Rocco Schiavone. Wicekwestor, czyli detektyw w cienkich skórzanych eleganckich butach i płaszczu ląduje na stoku przy ujemnej temperaturze. Wydaje się, że tutaj nie pasuje. I faktycznie to swoisty bunt bohatera przeciw górom, zimnu i miejscu, w którym przyszło mu pracować.

Rocco jest szorstki w obyciu, pełen frustracji i sprawia wrażenie nieprzyjemnej osoby. Inteligentny i pewny siebie. Kobieciarz. Daje odczuć wszystkim dookoła, że jest lepszy, bo pochodzi z Rzymu (za którym bardzo tęskni). Zdaje sobie jednak sprawę, że został skazany na pewne wygnanie ze swojego rodzinnego miasta i raczej ma małe szanse na powrót.

Pozornie jednoznaczna postać. Nie do polubienia. Gbur i cham. Pozornie i na początku. Antonio Mainzini stworzył niebanalnego i oryginalnego bohatera. Umiejętnie kreuje jego wizerunek z każdą przeczytaną stroną. Powolutku buduje napięcie, a tajemnice przeszłości nadal pozostawia ukryte.

Przeszłość to zmarły, którego zwłoki ciągle cię nawiedzają. Za dnia i w nocy. Czasami to nawet przyjemne. Bo jeśli nadejdzie dzień, kiedy przeszłość nie zjawi się w twoim domu, to znaczy, że sam do niej dołączyłeś. Stałeś się przeszłością.

Bohater kryje w sobie drugie dno, do którego autor daje czytelnikowi ograniczony dostęp. Owszem poznajemy myśli Rocca. Nie odkrywają one tajemnic Rocca. Po przeczytaniu ostatniej kartki, pojawia się o wiele więcej pytań niż na samym początku powieści.

A fabuła? Wydaje się prosta, ale jak to we Włoszech, nie może być aż tak prosto. Wicekestorowi przyjdzie wiele razy przemoknąć w swoich lekkich butach zanim rozwiąże zagadkę śmierci na stoku. Wszystko dzieje się w swoim tempie, ale sprawnie do przodu. Czyta się bardzo szybko, dzięki bardzo dobremu tłumaczeniu Pawła Bravo.

Czarna trasa Antonio Manziniego to doskonały, świeży kryminał włoski. Ukazuje piękno górskiego otoczenia i wprowadza na scenę nowy rodzaj bohatera. Rozbudza ciekawość i pozostawia czytelnika w oczekiwaniu na drugi tom. Mnie zdecydowanie kupiła. 

Wydawnictwo Muza